Αναφορά στην παρέα του Π.Γιαννάκη

Η μεγάλη επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ εξηγείται με αναφορές στις πολλές της διαστάσεις. Μέσα από το φως της ικανοποίησης για αυτή την εκπληκτική πορεία κυριαρχούν κατά κανόνα τα ηχηρά λόγια και οι γνωστές νεοελληνικές μεγαλοστομίες. Ως ένα βαθμό η υπερβολή είναι κατανοητή- και αναμενόμενη. Ωστόσο αυτή η αντίφαση πρέπει να υπογραμμισθεί εξ αρχής: σε αυτή τη θάλασσα των επιθέτων για τους «δώδεκα έλληνες θεούς», οι ίδιοι δώδεκα παίκτες έδωσαν μια άλλη διάσταση στα πράγματα. Είπαν με έργα ότι προηγείται η σκληρή δουλειά, η προετοιμασία, η σεμνότητα, η συλλογικότητα και η μεθοδικότητα. Θέλω να υπογραμμίσω το στοιχείο που, κατά την κρίση μου, συνθέτει/ κυριαρχεί στην εθνική ομάδα του μπάσκετ- σε αντίθεση με άλλες πρακτικές στον νεοελληνικό χώρο. Εκεί κυριαρχεί η αξιοκρατία, ο επαγγελματισμός, η πολύ καλή οργανωτική δουλειά και η συνεπής παρουσία/δικτώση στις οργανώσεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ- Γ. Βασιλακόπουλος. Κυριαρχεί η επιλογή των αρίστων, οι παίκτες κρίνονται με βάση τα προσόντα τους μέσα στο παρκέ, χωρίς παρεμβάσεις από άλλες δυνάμεις. Ο Π. Γιαννάκης είναι ένα πολύ σημαντικό δείγμα γραφής για όλα όσα μπορούν να γίνουν σε μια σειρά από τομείς της κοινωνικής οργάνωσης. Ο κατάλληλος στην κατάλληλη θέση είναι ένα αίτημα πολλών ετών-σε μια κοινωνία που γνώρισε για δεκαετίες τον ιδεολογικό αποκλεισμό και το κομματικό ρουσφέτι ακόμα και στο χώρο του αθλητισμού. Ο Π. Γιαννάκης είναι μια εξαίρεση στον κανόνα γι’ αυτό και -ως εξαίρεση- προκαλεί ακόμα πιο θερμές εκδηλώσεις θαυμασμού.

Η Εθνική Ελλάδας του σήμερα «κάθεται» πάνω σε στέρεα θεμέλια: παράδοση, ελληνικό ταλέντο, Γκάλης, υποδομές, πιο σοβαροί παράγοντες, παρουσία παικτών σε άλλες ευρωπαϊκές ομάδες, σταθερές διεθνείς εμπειρίες, εξαγωγή του ταλέντου σε άλλες χώρες με σημαντικούς παίκτες σε ΗΠΑ, Ρωσία, Ιταλία, Ισπανία και προπονητής της Εθνικής Σουηδίας ο Κ. Φλεβαράκης. Γι’ αυτούς τους λόγους το ελληνικό μπάσκετ λειτουργεί με βάθος χρόνου, διαθέτει ποιότητα και αντοχές- σε αντίθεση με τις επιφανειακές επιδόσεις στο ποδόσφαιρο.

Δεν αρκεί λοιπόν από μόνη της η «ελληνική ψυχή» για να έρθουν οι επιτυχίες. Δεν παίζει μόνη της μπάσκετ. Χρειάζεται μαζί της χρόνος, υπομονή, προγραμματισμός, σχέδια που να αξιοποιούν το ταλέντο για να μην χάνεται στα μισά του δρόμου.

Ο δρόμος που δείχνει η Εθνική Ελλάδας στο μπάσκετ (αξιοκρατία, επαγγελματική δομή, προϋποθέσεις για να είναι ανταγωνιστική στο διεθνές πεδίο) δείχνουν ένα δρόμο για μια σειρά από άλλες αθλητικές ή κοινωνικές δραστηριότητες στη δική μας εποχή.

Είναι βέβαιο ότι ο χώρος του μπάσκετ στον ελλαδικό χώρο συγκεντρώνει πιο σημαντικούς και πιο απαιτητικούς «στυλοβάτες» (φίλους, παράγοντες, παίκτες) σε σχέση με τον κόσμο του ποδοσφαίρου.

Αυτό το επεισόδιο το είδα με πολλή συμπάθεια γιατί ήταν μερικώς εντυπωσιακό: στο ετήσιο αθηναϊκό τουρνουά μπάσκετ « Ακρόπολις» η Εθνική Ελλάδας έπαιζε εναντίον της Εθνικής Γαλλίας στις 2 Αυγούστου 2006. Λίγα λέπτά πριν από το τέλος του αγώνα μια μικρή ομάδα από φανατικούς οπαδούς της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ-έπαιζε με την Μπενφίκα στο διπλανό ΟΑΚΑ- μπήκε στο κλειστό του ΟΑΚΑ και άνοιξε ένα υβριστικό πανώ κατά του προέδρου της ερασιτεχνικής ΑΕΚ Μ. Φιλίππου. Οι φίλαθλοι της μπασκετικής Εθνικής Ελλάδας αποδοκίμασαν έντονα τους τύπους αυτούς και σε ελάχιστο χρόνο τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν το γήπεδο. Το θεωρώ ως ένα δείγμα γραφής ότι πιο υγιείς δυνάμεις συμμετέχουν στο «παιχνίδι» του ελλαδικού μπάσκετ και αυτό, ίσως, εξηγεί ως ένα βαθμό τη σημερινή εξέλιξή του ως την κορυφή της Ευρώπης και του κόσμου.