Η Τουρκία μετά τις εκλογές

Στις 22 Ιουλίου 2007 είχαμε τις πιο δημοκρατικές εκλογές στην τουρκική ιστορία –σε σύγκριση με κάθε προηγούμενη. Η εξήγηση γι’ αυτό συνδέεται με την ενταξιακή της Τουρκίας. Αυτό που έγινε ήταν το χειροπιαστό «δώρο» της ΕΕ στην Τουρκία. Από το 1999 έως το 2004 δημιουργήθηκε ένα «πλαίσιο δεσμεύσεων» στο οποίο αναπτύχθηκε περισσότερη σταθερότητα, άρα λιγότερες παρεμβάσεις από το στρατό. Αυτή είναι η ΕΕ: παρέχει το πλαίσιο, δίνει μια δέσμη κινήτρων μέσα από δεσμεύσεις και κυρώσεις έτσι που τα υποψήφια μέλη να ακολουθούν την προσυμφωνημένη πορεία. Για την Τουρκία ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να προκύψει σε μια περίοδο που εγκυμονούσε σοβαρούς κινδύνους για την ομαλή διεξαγωγή των εκλογών.

Οι ευρωπαϊκές δεσμεύσεις έχουν βοηθήσει στην ανάπτυξη ενός καλύτερου συστήματος ελευθερίας στην έκφραση και αυτό έγινε ακόμα και στην πιο ιδιόμορφη περίπτωση όπως η τουρκική με την εκλογή αριθμού βουλευτών κουρδικής καταγωγής.

Το Κόμμα Ανάπτυξης και Δικαιοσύνης από το 34% πήγε σχεδόν στο 47% των ψήφων. Αυτό σημαίνει θεσμική πρόοδο για το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας. Είχε προηγηθεί το τελεσίγραφο των στρατηγών στις 27 Απριλίου 2007 σε συνεργασία με το Ανώτατο Δικαστήριο. Οι δύο αυτοί θεσμοί σε πλήρη συνεργασία οδήγησαν σε ακύρωση την εκλογή Γκιουλ στην προεδρία της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Έχει δίκαιο ο Μεχμέτ Αλί Σαχίν, αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης όταν δήλωνε ότι « την πολιτική πρέπει να την ασκούν πολιτική» (24/07/07). Ο Τ. Ερνογάν, ο μεγάλος νικητής της εκλογής στις 22 Ιουλίου, κέρδισε μια σημαντική μάχη απέναντι στο κεμαλικό κατεστημένο. Είναι απολύτως σαφές ότι κατέρρευσε όλη η προσπάθεια του στρατιωτικού επιτελείου σε συνεννόηση με τον απελπισμένο Μπαϊκάλ να αλλάξουν την κανονική τροχιά των πραγμάτων. Ειδικά για τον Μπαϊκάλ είναι να απορεί κανείς πως η Σοσιαλιστική Διεθνής δεν τον έχει διαγράψει από μέλος της- το πώς τον ενέγραψε είναι μια άλλη υπόθεση…

Μπροστά στον Ερντογάν τα πράγματα έχουν μια πιο σαφή τροχιά: επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, όπως συμφωνήθηκε με την ΕΕ. Η κόπωση των τελευταίων μηνών, η ψήφιση νόμων και η μη εφαρμογή τους – ιδιαίτερα στην Α. Τουρκία- η κατάργηση του άρθρου 301 του τουρκικού ποινικού κώδικα, η πολύπλοκη και δυσχερής προσπάθεια για συνταγματική αναθεώρηση, η περισσότερη αυτονόμηση από τους στρατηγούς και η συνέχιση των οικονομικών μεταρρυθμίσεων αποτελούν ένα νέο κύκλο πολιτικής δράσης που οι τούρκοι πολίτες έδωσαν την εντολή τους να προχωρήσει.