Η τραγωδία και η σιωπή.

Σχεδόν τρία χρόνια μετά την αεροπορική τραγωδία της «Ήλιος», το τελικό πόρισμα για τα αίτια που την προκάλεσαν, παραμένει στον αστερισμό της σύγχυσης. Μόλις χθες (17/6) ο αρχηγός της κυπριακής αστυνομίας Ι. Παπακώστας διαβεβαίωσε τους πάντες ότι η ερευνητική εργασία προχωρά κανονικά. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι μια τόσο πολύπλοκη διερεύνηση με αφετηρία την ημέρα της τραγωδίας, (14 Αυγούστου 2005), χρειάζεται χρόνο, εξειδικευμένη γνώση, έρευνες σε Ελλάδα και Κύπρο. Πόσο όμως, είναι πειστικό απέναντι στην κοινή λογική ότι τρία χρόνια (!), είναι ο αναγκαίος χρόνος για να φθάσουμε κάπου; Εκτιμώ ότι εάν υπήρχε η απαιτούμενη βούληση (εντολές, επιπρόσθετο προσωπικό, διευκολύνσεις υπηρεσίας στους ερευνώντες λειτουργούς), θα μπορούσαμε να έχουμε αποτέλεσμα σε πολύ λιγότερο χρόνο. Η επιτροπή των συγγενών των θυμάτων υπενθυμίζει ότι εάν παρέλθει τριετία από την ημέρα της τραγωδίας, θα χάσουν το δικαίωμα της προσφυγής στην δικαιοσύνη και της διαδικασίας διεκδίκησης αποζημιώσεων.

Η μείωση της αξιοπιστίας του συστήματος απονομής της δικαιοσύνης εξακολουθεί να είναι το κρίσιμο ζήτημα  για όλη κυπριακή την κοινωνία. Η επιβράδυνση εκλαμβάνεται από τον μέσο πολίτη ως αδιαφορία, η έλλειψη επαρκούς τεκμηρίωσης για τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις σημειώνεται ως ένδειξη περιφρόνησης απέναντι στην απαίτηση όλων των πολιτών για έγκαιρη διερεύνηση και έγκαιρη απονομή δικαιοσύνης. Εάν το σύστημα εκπέμπει πληθωρική απουσία συντονισμού, άρα και καθυστερήσεων, τι μήνυμα παίρνει η κοινωνία μας;

Έχω την άποψη ότι αυτό το στοιχείο, ενώ συνδέεεται απόλυτα με την ραθυμία γύρω από την αεροπορική τραγωδία της «Ήλιος», την ίδια στιγμή παραμένει μείζον θέμα αξιοπιστίας, πρόβλημα λειτουργίας των θεσμών σε μια οργανωμένη κοινωνία. Το κράτος δικαίου παραμένει ο δεύτερος μεγάλος ηττημένος μετά την απώλεια 121 ανθρώπινων ζωών στο Γραμματικό. Η μεγαλύτερη αεροπορική τραγωδία στην κυπριακή ιστορία έδειξε αδυναμίες που δεν μπορεί να τις προσπερνάμε λες και έγιναν σε άλλη χώρα. Η εκκωφαντική σιωπή φορέων και οργανώσεων (γιατί άραγε το θέμα να αφορά μόνο την επιτροπή των συγγενών;), δείχνει μια γενικότερη φθίνουσα πορεία της αναγκαίας κοινωνικής αλληλεγγύης, την ίδια στιγμή που ευημερούν οι ηχηρές επικλήσεις της…