Τρεις Δήμαρχοι, ένα Μήνυμα…

Ο υποψήφιος της Κεντροαριστεράς Ινιάτσιο Μαρίνο εκλέγεται Δήμαρχος Ρώμης με 64%. O υποψήφιος της μπερλουσκονικής παράταξης Τζιάνι Αλεμάνο λαμβάνει 36%, -δημοτικές εκλογές στην Ιταλία, 9 Ιουνίου 2013. Ο Μαρίνο σε δηλώσεις μετά τη νίκη του ανέφερε ότι «θα ρίξει βάρος στην αλληλεγγύη προς όσους επλήγησαν από την κρίση, στην αξιοκρατία, αλλά και στην ανάδειξη του διεθνούς ρόλου της Ρώμης, με έμφαση στην μοναδική ιστορία και στον πολιτισμό της». Ο απερχόμενος δήμαρχος της Ρώμης Tζιάνι Αλεμάνο δήλωσε ότι «η συνολική επίδοση της Κεντροδεξιάς δεν είναι θετική, χάνουμε και την Ρώμη, την τελευταία μεγάλη πόλη που κυβερνούσαμε. Θα πρέπει παράλληλα να καταλάβουμε για ποιους λόγους αυξήθηκε τόσο εντυπωσιακά το ποσοστό της αποχής».

Σχολιαστές τονίζουν ότι η ελεύθερη πτώση του Κινήματος «Πέντε Αστέρων» (M5S) του Μπέπε Γκρίλο συνέπεσε με την θεαματική άνοδο της αποχής. Κάτι που σημαίνει ότι το ποσοστό των Ιταλών που απογοητεύθηκε από τα μεγάλα παραδοσιακά κόμματα και έκριναν ότι το M5S ως τώρα «δεν κινήθηκε με τον πρέποντα δυναμισμό», διάλεξαν να «μείνουν σπίτι», με σαφείς αποστάσεις από την όλη εκλογική διαδικασία» (περιοδικό Μεταρρύθμιση, 10 Ιουνίου 2013).

Η νίκη Μαρίνο συνδέεται με μια γενικότερη αναζήτηση του εκλογικού σώματος σε διάφορες χώρες, με επιλογές, με δοκιμές, με μηνύματα, με απογοητεύσεις, με συνεχή εναλλαγή συναισθημάτων. Χρειάζεται να υπογραμμίσουμε ότι σε μερικές περιπτώσεις η ψήφος είναι ψήφος άρνησης και γενικότερης αποδοκιμασίας (Γκρίλο) για όσα θεωρούν ως απαράδεκτα στην πολιτική ζωή μιας χώρας. Ένα πείραμα φαίνεται να αλλάζει τα δεδομένα και να δημιουργεί μια νέα ελπίδα: η εκλογή δύο δημάρχων στην Ελλάδα-Αθήνα, Θεσσαλονίκη. Οι Γ. Καμίνης και Γ. Μπουτάρης είναι «γέννημα» μιας συγκυρίας που αναζητά λύσεις εκτός του παραδοσιακού κομματικού πλαισίου, λύσεις με προοδευτικό πρόσημο, λύσεις με νέους ορίζοντες στην έννοια του δημόσιου αγαθού, της δημοσιονομικής εξυγίανσης, του εξορθολογισμού των δαπανών, της αναζήτησης ίδιων πόρων, της ευαισθησίας απέναντι στους πιο αδύναμους, στην αυτοδιοίκηση που ενδιαφέρεται  χωρίς να το φωνάζει- για την κοινωνική πρόνοια και  την αλληλεγγύη χωρίς χρώματα και αποκλεισμούς.

Ο Γ. Καμίνης στις 23 Φεβρουαρίου 2013 λέει στο «Έθνος» ότι «το μοντέλο διοίκησης πρέπει να αντιστραφεί. Οι διαδικασίες πρέπει να γίνουν απλούστερες και να υπάρχουν εκ των υστέρων αυστηροί ελεγκτικοί μηχανισμοί που δειγματοληπτικά θα εξετάζουν εξονυχιστικά τις πράξεις ή τις παραλείψεις των δημοσίων οργάνων. Και όπου βρίσκουν σοβαρή παρανομία ή παρατυπία, τότε να επιβάλλονται αυστηρές ποινικές ή διοικητικές κυρώσεις. Πρέπει η λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, πριν να είναι πολύ αργά, άμεσα να απεγκλωβιστεί από την ενοχική αντιμετώπιση της λειτουργίας της, ως a priori ύποπτης ή ευεπίφορης σε αδιαφάνεια. Το Δημόσιο και σε αυτό σαφώς περιλαμβάνεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση- εκτός από τις υπόλοιπες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, πρέπει να απαλλαγεί από το άγος της απραξίας, καθώς και από τη σωρευμένη εντύπωση ότι είναι ανήμπορο να σταθεί δίπλα στον πολίτη, στην πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα. Διότι, από τα πράγματα αποδεικνύεται ότι είναι το μόνο που μπορεί να το πράξει».

Ο Γ. Μπουτάρης μιλώντας στην «Ημερησία» στις 29 Δεκεμβρίου 2013 τονίζει ότι «η Τοπική Αυτοδιοίκηση οφείλει επίσης να τακτοποιήσει τα του οίκου της. Είναι γνωστό πως υπήρξε προνομιακό πεδίο πελατειακής πολιτικής, με αποτέλεσμα πολλοί τομείς της να είναι υπερστελεχωμένοι και συχνά με ανεπαρκές προσωπικό, ενώ άλλες υπηρεσίες της υπολείπονται σε προσωπικό και αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τον πολίτη. Ωστόσο, πρακτικές όπως η παλιότερη «εφεδρεία» και τώρα η «διαθεσιμότητα» που έχουν οριζόντιο χαρακτήρα δεν είμαι σίγουρος πως λύνουν το πρόβλημα. Κατά τη γνώμη μου, η Αυτοδιοίκηση – οπως και η δημόσια διοίκηση γενικότερα – πρέπει να τύχουν εξορθολογισμού».

Τα πιο πάνω παραδείγματα δείχνουν ότι –κάτω από ορισμένες συνθήκες- υπάρχουν λύσεις εφικτές, προοδευτικές, πλειοψηφικές, που δεν έχουν να κάνουν τίποτα με την άρνηση, τον λαϊκισμό και την καταγγελία. Θεωρώ ότι οι σοβαρές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις σε χώρες της ΕΕ μπορούν πολύ περισσότερα καθώς έχουν μάθει από την περίοδο της άσκησης αντιπολιτευτικού ρόλου. Η περίοδος είναι κρίσιμη και η μεταρρυθμιστική ιδεολογία χρειάζεται τη δική της σύγχρονη, διακριτή, πραγματική  απάντηση απέναντι στα φαινόμενα της απολίτικης λογικής του «όλοι και όλα είναι ίδια» ή «καταψηφίζω και αυτό φτάνει». Τα παραδείγματα με το έργο των Δημάρχων Καμίνη και Μπουτάρη είναι κατ’ εξοχήν πολιτικά παραδείγματα, καθώς διαθέτουν δημόσιο πολιτικό λόγο ισοδύναμο σε πολιτικό ενδιαφέρον με λόγο ενός «πρωθυπουργού». Διαθέτουν ευκρινή πολιτική κατεύθυνση με σαφή δυναμική για το πώς μπορούν να προχωρήσουν οι δυνάμεις της μεταρρύθμισης σήμερα.